توضیحات
شفقت درمانی
شفقت به خود در معنای ساده خود به معنای مهربانی و شفقت افراد با خودشان است. طبق نظریات بسیاری از روان شناسان بودایی( مانند سالز برگ ۱۹۹۷، نف، ۲۰۰۳) شفقت به خود مربوط به بررسی و در نظر دیگری کفایت ها، شکست ها و اشتباهات شخصی و هم چنین مواجه با موقعیت دشوار و دردناک زندگی که خارج از کنترل آدمی می باشند هستند.
مهربانی به خود به معنای درک و دلگرم کردن خودمان در هنگام احساس رنج، شکست و عدم کفایت می باشد(در چنین شرایطی نباید خود را مورد انتقاد و سرزنش قرار دهیم) متاسفانه بسیاری از افراد در چنین شرایطی خود را مورد انتقاد شدید قرار می دهند و می گویند من خیلی احمق و تنبل هستم، من از خودم خجالت می کشم. اما اگر چنین شرایطی برای دوستمان پیش آید ما هرگز به این صورت او را مورد انتقاد قرار نمی دهیم.
از آنجا که شفقت به خود و فراتر از آن،درمان مبتنی بر شفقت، سازه ای نوپا در روان شناسی است، ضرورت انجام پژوهش های بیشتر برای بررسی کارایی این مدل به خصوص در بافت فرهنگ شرقی که ماهیتی متفاوت از فرهنگ غرب دارد، احساس می شود.
درمان متمرکز بر شفقت براساس رویکرد تحولی عصب شناختی برای مشکلات سلامت ذهنی شکل گرفته است(گیلبرت،۲۰۰۵)، و بر چهار حوزه تجارب پیشین و تاریخچه ای،ترس های اساسی،راهکارهای احساس امنیت،پیامدها و نتایج پیش بینی نشده و غیرعمدی، متمرکز است(گیلبرت، ۲۰۰۹).
شفقت مهارتی است که می توان به کسی آموخت و سپس با تمرین ان توسط آن شخص،سیستم های فیزیولوژی عصبی و ایمنی فرد تحت تاثیر قرار گیرد(دیوید سون،۲۰۰۳ و لوتر،۲۰۰۸). این درمان یکپارچه نگر،برگرفته از علم عصب شناسی،روانشناسی اجتماعی،رشد،تحولی و بودایی همچنین بسیاری دیگر از سایر مدل های درمانی در مشکلات ذهنی است.
در این درمان از طریق ایجاد و یا فازایش یک رابطه شفقت ورز درون مراجعان با خودشان به جای سرزنش کردن،محکوم کردن و یا خود انتقادی،کمک لازم به مراجعان می شود.
