تحقیق در مورد نامه ای از نزار قبانی
تحقیق در مورد نامه ای از نزار قبانی
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : ۳ صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
نامه «نزار قبانی» به «جمال عبدالناصر» از مقدمه چاپ جدید «داستان من و شعر» /من به جز آزادی بیان چیزی نمی خواهم
داستان من و شعر کتابی است که ترجمه فارسی اش بیش از دو دهه قبل منتشر شده بود و اکنون بار دیگر از سوی انتشارات توس منتشرمی شود و این بار البته با افزوده یی بر آن که نامه «نزار قبانی» است به «جمال عبدالناصر» در شکایت از سانسور شعر او و به قول خودش «رفتار خصمانه یی که مقامات رسمی مصر» با این شاعر بزرگ و تاثیرگذار عرب داشته اند. در ادامه این نامه نیز پاسخ «جمال عبدالناصر» آمده است. این نامه و پاسخ آن، در چاپ جدید ترجمه «داستان من و شعر» نزار قبانی آمده است و اکنون متن آن را در این جا می خوانید.
نزار قبانی در این نامه گلایه می کند از کسانی که شعر و تخیل شاعرانه اش را محصور کرده اند و برای از میان برداشتن این حصر، از «جمال عبدالناصر» مدد می جوید و قضاوت در مورد شعر خود را به او می سپارد. او در مقدمه همین نامه می نویسد: «عبدالناصر در کنار من ایستاد و حصاری رسمی را که می کوشید مرا از مصر جدا سازد درهم شکست. این حصار ناشی از تحریک و الهام برخی از «دوستان» بود که از دامنه محبوبیت من در مصر خشنود نبودند و بهترین راه جلوگیری از نفوذ شعری من و شکستن پل هایم را به جانب مردم مصر، دشمن ساختن حکومت مصر با من می دیدند چندان که حتی یکی از آنان در مقاله یی در یکی از مجلات قاهره از وزارت اطلاعات مصر خواست کتاب های مرا بسوزانند و از پخش آواز اشعارم از ایستگاه های رادیو قاهره خودداری شود و نامم جزء کسانی که از ورود به مصر ممنوع اند قرار گیرد. وقتی احساس کردم حمله آنان از حدود انتقاد و گفت وگوی مردم متمدن خارج شده و به مرز سعایت رسیده، مصمم شدم که به طور مستقیم به رئیس جمهور عبدالناصر رو آورم از این رو نامه زیر را به او نوشتم.»
حضرت رئیس جمهور جمال عبدالناصر
در این روزها که اعصاب ما خرد شده و غم ها از هر سو ما را محاصره کرده، شاعری عرب- که امروز از طرف مقامات رسمی جمهوری متحده عربی در معرض ظلمی واقع شده غکه در تاریخ ظلم نظیر نداردف – به تو نامه می نویسد.
شرح قضیه آن است که من پس از شکست پنجم حزیران شعری تحت عنوان «هوامش علی دفتر النکسه» سرودم و در آن عصاره غم و دلشکستگی خود را گنجاندم و مواضع درد را در پیکر قوم عرب آشکار ساختم. زیرا معتقدم آنچه ما به آن دچار شدیم با پنهان شدن و فرار درمان نمی شود بلکه از راه روبه رو شدن کامل با عیب ها و بدی هایمان علاج می پذیرد.
اگر فریاد من به لحنی تند و گزنده بود- و قبلاً اعتراف می کنم که چنین بود- فریاد بسته به شدت ضربه و خونریزی بسته به عمق جراحت است. حضرت رئیس جمهور، در بین ما کیست که بعد از پنجم حزیران فریاد برنیاورده است؟
کدام یک از عرب ها آسمان را با ناخن هایش نخراشیده است؟
چه کسی از ما از خودش و جامه اش و سایه اش بر زمین متنفر نشده است؟
شعر من کوششی بود برای تجدیدنظر در ارزیابی ما عرب ها آنچنان که هستیم، دور از ادعا و مبالغه و احساسات و نیز کوششی بود برای ساختن فکر جدید قوم عرب به صورتی که چهره و اندام او با پیش از پنجم حزیران فرق داشته باشد.من چیزی بیش از آنچه دیگران گفته بودند نگفتم و بیشتر از آنان خشم نورزیدم. اما تفاوت کار من این بود که آنچه را دیگران به شیوه زیرکانه و روزنامه نگاری بیان کرده بودند، من به اسلوب شاعرانه گفتم.حضرت رئیس جمهوری، اگر اجازه فرمایی روشنی و صراحت بیشتری در سخن داشته باشم، می گویم که من در شعر خویش از حدود اندیشه های تو در انتقاد از خود تجاوز نکردم، و آن روزی بود که بعد از شکست ایستادی و با شرف و امانت حساب جنگ را روشن ساختی و در هر مورد انصاف دادی.من چیزی از خود درنیاوردم. خطاهای روحی و فکری و سیاسی
