توضیحات
ارزیابی آبریزش دهان
تاریخچه
توصیف آبریزش دهان
ارزیابی بلع
ارزیابی زبانی [۱]
نوزادان و کودکان
بزرگسالان
آزمون غیر گفتاری [۲]
ملاحظات لازم برای تعیین پیش آگهی
تاریخچه طبیعی اختلال
درمان تشخیصی [۳]
سطح عملکرد شناختی، رشد زبانی و حافظه
انگیزه [۴]
میزان دسترسی به خدمات مناسب
وجود سایر اختلالات
خلاصه
فصل ۳ درمان
رویکرد های درمانی دیزارتری
رویکرد فیزیولوژیکی
رویکردهای غیر گفتاری
اهداف درمان
تواترو طول درمان
درمان دیزارتری
کودکان و نوجوانان
کودکان بزرگتر (نوجوانان ) و بزرگسالان
کنترل حمایت تنفسیManagement of Respiratory support )
نوزادان و کودکان کم سن و سال
کودکان بزرگتر و بزرگسالان
درمان بدعملکردی دریچه کامی حلقی( management of velopharyngeal dysfunction)
نوزادان و کودکان کم سن و سال
کودکان بزرگتر و بزرگسالان
درمان عملکرد حنجره ای (Management of Laryngeal function)
نوزادان و کودکان کم سن و سال
کودکان بزرگتر و بزرگسالان
درمان عملکرد دهانی صورتی ( Management of orofacial Function)
نوزادان و کودکان کم سن و سال
کودکان بزرگتر(نوجوانان) و بزرگسالان
دستور العمل های جدید در درمان دیزارتری
پمپ باکلوفن[۵]
سیستم ارتباطی مکمل- جایگزین(AAC)
در نوزادان و کودکان کم سن و سال
نقش آسیب شناس گفتار زبان گرفتن تاریخچه ای از مشکل فرد، ارزیابی ساختار و عملکرد مکانیزم دهانی- صورتی در کنترل دهان و بلع بزاق و نیز تعیین شرت آبریزش دهان است. علاوه بر این، آسیب شناس گفتار و زبان میزان کارکرد زبانی بیمار و توانایی او را در درک و انجام دستور العملهایی که می تواند برای برخی از انواع درمانها مهم باشد، تخمین می زند.
آسیب شناس گفتار و زبانی که در مدرسه یا مرکزی کار می کند که هیچ تیمی برای انجام یک ارزیابی جامع وجود ندارد، باید با اولین پزشک بیمار جهت تبادل اطلاعات حاصل از ارزیابی ، مشورت کند. رویکردهای درمانی کمکی [۱]نیز باید با این پزشک مورد بحث قرار گیرد.
تاریخچه
جریان ارزیابی باید با یک مصاحبه از بیمار و یا مراقبین او شروع شود. نظر آنها در مور میزان و شدت آبریزش دهان باید به عنوان هدف ارزیابی اخیر و همچنین به عنوان قیاسی برای ارزشیابی تاثیر درمان ثبت شود. اطلاعات مربوط به تاثیر اجتماعی آبریزش دهان بر فرد باید مورد توجه قرار گیرد. آگاهی فرد از این مشکل و همچنین انگیزه او برای تغییر این رفتار باید ارزیابی شود.
توصیف آبریزش دهان
آلایر، بلاسکو، هابرفلنر (۲۰۰۲) و کریسدال و وایت (۱۹۸۹) روشهایی را برای توصیف آبریزش دهان پیشنهاد کردند. آنها اظهار کردند که آبریزش دهان خفیف زمانی است که بزاق روی لبها بماند. آبریزش دهان متوسط موقعی است که بزاق روی لبها و چانه دیده شود. وقتی بزاق از لبها و چانه روی لباس بریزد، آبریزش دهان ، شدید است و آبریزش دهان عمیق زمانی است که بزاق روی کتاب، میز یا سایر چیزهایی که جلوی فرد است بریزد.
و………
