توضیحات
دستگاه باد کننده بادکنک
خرید فیلم آموزش ساخت دستگاه باد کننده بادکنک با وسایل ساده. دستگاه ساخته شده را در کلیپ زیر ببینید
بادکنک کیسه‌ای است کِشسان که با گونه‌های مختلفی از گاز(مانند هلیوم (به همراه چسب هایفلوت x جهت دوام بیشتر)، هیدروژن، نیتروژن، نیترو اکسید یا هوا) پُر می‌شود. نخستین بادکنک‌ها از مثانهٔ خشک‌شدهٔ حیوانات بوده‌اند. بادکنک‌های نوین را می‌توان از موادی چون رزین، لاستیک، پلیکلروپرین یا نایلون ساخت. برخی بادکنک‌ها کاملاً تزئینی هستند، در حالی که برخی برای کاربردهای ویژه چون هواشناسی، درمان، نظامی، یا ترابری به‌کار می‌روند. ویژگی‌های بادکنک، شامل چگالی کم و بهای کم، سبب کاربردهای گستردهٔ آن شده‌است.[۱]
محتویات
پیشینه
دستگاه باد کننده بادکنک
پیش از ورود بادکنک مصنوعی، از بادکنک‌های طبیعی استفاده می‌شد. فرهنگ دهخدا در این باره می‌نویسد: «مثانه گوسفند و گاو و مانند آن که بمالند تا نازک شود و باد در آن دمند و سر آن محکم کنند بازیچه کودکان را». این گونه بادکنک‌ها حتی در اروپا نیز کاربرد داشته‌است.
نخستین بادکنک نوین، بدست یک کشیش زادهٔ اهل برزیل پرتغالی، به نام بارتولومو دگوسماو (Bartolomeu de Gusmão) اختراع شد و نخستین نمایشگاه عمومی در دادگاه پرتغالی، در تالار کاسادا ایندیا(Casa da India) در لیسبون و در ۸ اوت سال ۱۷۰۹ بود. بادکنک رزینی بدست مایکل فارادی در سال ۱۸۲۴ اختراع شد. این بادکنک با هیدروژن باد شده بود و در آزمایش‌های او با این عنصر به کار می‌رفت.[۱] شبیه‌ترین بادکنک‌ها به بادکنک‌های امروزی در لندن و در سال ۱۸۴۷ بدست ج.گ. اینگرام(J.G. Ingram) ساخته شد ولی فرآوری انبوه آن تا سال ۱۹۳۰ به تعویق افتاد.[نیازمند منبع]
گونه‌ها
برخی بادکنک‌ها که ارزان‌تر نیز هستند به شکل دمبل هستند. برخی دیگر دارای شکل‌های گوناگونی چون قلب یا برخی عروسک‌ها هستند. برخی از بادکنک را با هوا پر می‌کنند و برخی را نیز با گازهایی که سبک‌تر از هوا هستند، پر می‌کنند که بادکنک را در صورت رها کردن به بالا می‌کشد.
