عوامل و زمینه هاى غم و اندوه
غم و اندوه
بر اساس روایات اهل بیت علیهم السلام و معصومان دین، عوامل و زمینه هاى غم و اندوه بسیارند که مهمترین آنها به شرح زیر است:
۱- شوق بى اندازه به جلوه هاى دنیا
۲- تنگدستى
تنگدستى سبب خوارى نفس و حیرانى عقل و جذب کننده غم هاست.
۳- مال و منال و منافع
برخلاف گمان بسیارى از مردم که مال اندوختن را عامل خوشى و شادى و افتخار مى دانند، ثروت مادّى، از کانون هاى غصّه ساز بشر است و در حقیقت سرچشمه اندوه ها و ناله هاست و بیشتر مردم ثروتمند از زیادى مال در دام خطر و حادثه قرار مى گیرند. ولى نباید براى آنچه از دنیاست تأسّف خورد.
۴- حسادت
خودخورى و برتربینى از عوامل مهم حسرت و اندوه است و غم هاى حسود فراوان و گناهانش هم دو برابر است؛
۵- تنبلى و سستى
کوتاهى و ساده انگارى در نظم امور و تصمیم ها، سبب بى برنامگی و محرومیّت است. و کسى که در اصل کار و تلاش کوتاهى مى کند از رسیدن به هدف و کمال باز مى ماند. به ویژه با از دست دادن فرصت ها اندوهى فراوان، گریبانگیر زندگى انسان مى شود.
۶- بدهکارى
قرض گرفتن هم از اسباب تولید اندوه و نگرانى است. از این رو پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله فرمود: «بدهى، غصّه شب و ذلّت روز است.» (۱)
۷- گناه
گاهى که بنده اى گناهش زیاد مى شود و عملى که بتواند گناهانش را بپوشاند نداشته باشد، خداوند او را گرفتار درد یا حزن مى کند تا گناهانش را بپوشاند. و هر کسى از شیعیان و مسلمانان که مرتکب گناه مى شود دچار غم و اندوه مى شود تا سیاهى گناه پاک شود.
بازگشت مسئله فوق به اطاعت نفس و پیروى از هواهاى نفسانى است که پایه هر رنج و سرچشمه هر گمراهى است.
۸- چشم اندوزى به اموال و توانایى دیگران
۹- مصایب و حوادث روزگار
به طور طبیعى انسان براى ناگوارى ها و ناملایمات زندگى غمگین مى شود. اما آنچه ناپسند است بى تابى و جزع و فزع است. و فریاد کشیدن و ناله زدن در این وضعیّت ها آرزو را بریده و عمل را کم مى کند. اگر کسى به سود و برکت هاى این مصایب توجّه کند، این مقدار بى تاب نمى شود.
۱۰- رزق و روزى
انسان در حالى که مى داند خداوند منّان روزى دهنده همه موجودات است و براى هر آفریده اى به تناسب وجودش روزى مناسب قرار داده است. ولى باز در کمبود رزق و روزى و قسمت ها اندوهناک است. و به اصطلاح، غم روزى مى خورد.(۲)
منابع:
۱- بحار الأنوار: ۱۰۰/ ۱۴۱
۲-خلاصه ای از کتاب تفسیر و شرح صحیفه سجادیه، ج ۱۲، ص: ۳۸۵، مولف: استاد انصاریان
⭕️ افسوس را رها کن، چرا که افسوس باعث غم و اندوه می شود.
به افکار و تصمیم های امروزتان نگاه کنید.بسیاری از آن ها با دیروز و ماهها و حتی سال ها قبل متفاوت اند.
ما آدمها مجبوریم در هر مقطع از زمان تصمیم بگیریم،در هر لحظه انتخاب کنیم و رد شویم.هر تصمیمی که در گذشته گرفته ایم،در زمان خودش به اندازه ی سطح آگاهی و توان روحیمان در آن برهه بوده،پس بهترین بوده! در گذشته هر تصمیمی میگرفتیم،در حدی از خردمندی و دانایی بودیم و اگر حالا پخته تر و دانا تریم بخشی از این آگاهی را مدیون همان انتخاب ها و دیگر تجاربمان در گذشته ای هستیم که حالا دیگر تمام شده.
پس حسرت خوردن و شکنجه کردن خودمان به خاطرانتخاب های گذشته نه معنادار است نه مفید فایده.سرزنش کردن فقط به رنج هایمان اضافه میکند،راهکاری نمیدهد،حالمان را بهتر نمیکند.
سرزنش کردن توهین به خودمان است،خودی که روزی تمام تلاشش را کرد تا حالمان را بهتر کند،تا دستمان را بگیرد تا نجاتمان دهد.
خودی که همان قدر بلد بود تا حالمان را خوب کند.
وقتی امروز خودتان را به خاطر تصمیم دیروز سرزنش میکنید یعنی خود زنی و نا ارزنده سازی آدم درونتان.یعنی خود شکنجه گری.
پس بعد از تخریب خودتان دیگر انتظار نداشته باشید همان انسان با عزت نفسی باشید که دلتان میخواهد.
افسوس را رها کنید!
زندگی در جریان است و ما هر لحظه در حال رشد عقلی و عاطفی هستیم.
اگر تجربه ایی داشتیم که شرم انگیز است و تاوانش را امروز هم میدهیم،هیچ اشکالی ندارد،ما برای بزرگ تر شدن لازم داشتیم تا چیز هایی را تجربه کنیم،لازم داشتیم در راه دانایی تصمیم بگیریم،انتخاب هرچه که بود،تصمیم هر جنسی که داشت،همانی بود که ما برای ادامه دادن باید در کوله پشتیمان آن را قرار میدادیم.
حسرت را رها کنید و تصمیمی جدید بگیرید برای ادامه دادن.تصمیمی به اندازه آگاهی ،عقل و احساس امروزتان!
شما در هر لحظه بهترینی هستید که میتوانید باشید!
به خودتان اعتماد کنید!
?
