عارف می‌تواند جلوی تجدیدنظرطلب‌های اصلاح‌طلب را بگیرد؟
عارف می‌تواند جلوی تجدیدنظرطلب‌های اصلاح‌طلب را بگیرد؟
در روزهایی که اصولگرایان متمایل به جبهه پایداری با مانورهای عملیاتی نظرات و دیدگاه‌های خود را در پارلمان به سرانجام می‌رسانند، اعضای فراکسیون امید نسبت به کار تشکیلاتی بی‌انگیزه شدند و آن را در اولویت آخر کارهای خود قرار داده‌اند.
فراکسیون امید در حال از دست دادن اعضایش است چراکه عموم اعضا از کار تشکیلاتی بازخورد مورد انتظار را نگرفتند و می بینند چهره های شاخص براساس منافع شخصی یا منطقه ای بدون توجه به تصمیم جمعی، راه خود را می روند. واقعیتی که در استیضاح وزرای کار و اقتصاد و سئوال از رئیس جمهور بر کسی پوشیده نماند.
علی سبحانی فر نماینده سبزوار می گوید «عضو فراکسیون امید هستم. شاید در بعضی اعضا بی تفاوتی ایجاد شده باشد اما این طور نیست که ریزش پیدا کرده باشند و بخواهند به یک سمت دیگری بروند» اما دیگر هم فراکسیونی او هادی بهادری نظر متفاوتی دارد و موضوع ریزش اعضا را جدی توصیف می کند. او معتقد است «علت این موضوع، عدم شنیده شدن برخی حرف‌ها است. برخی اعضای فراکسیون شنیده و دیده نمی‌شوند و فراکسیون تنها با محوریت چند اثر محدود می‌چرخد؛ همین موضوع موجب کدورت آقای حضرتی و استعفای وی شد».
آنقدر سایه حاشیه بر متن تصمیم گیری های فراکسیون امید سنگین شده که انتخابات هیات رئیسه اولویت خود را از دست داد و به تعویق افتاد. جلال میرزایی رییس کمیته سیاسی فراکسیون ضمن تأیید این خبر، علت را برگزاری جلسات استیضاح وزرا و تغییرات در شورایعالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان اعلام کرد.
هر چند مجموعه اصلاح طلبان از عملکرد فراکسیون امید رضایت ندارند و البته با رندی سیاسی تلاش می کنند توپ را به زمین شورای نگهبان بیاندازند و بگویند نظارت استصوابی مانع از آن شد که بهترین نیروهای اصلاح طلب از ورود به پارلمان باز بمانند اما احمد شیرزاد از یک حقیقت پرده بر می دارد و می گوید: برخی نمایندگان لیست امید اکنون دچار اشتباه محاسباتی شده اند، یا تردید دارند و یا می خواهند تغییر موضع دهند و فکر می کنند که باد در دوره بعد به بیرق اصولگرایان خواهد خورد. این محاسبه معلوم نیست که خیلی درست باشد. من به کسانی که دوست دارند ببینند باد از کدام طرف می آید هم توصیه می کنم که کمی صبر کنند. اکنون برای تشخیص مسیر باد کمی زود است.
این تحلیل وقتی کنار شواهد و قرائن قرار می گیرد بیشتر رنگ واقعیت به خود می گیرد و همراهی و هماهنگی نانوشته این روزهای نیروهای جبهه پایداری و برخی نمایندگان اصلاح طلب مجلس توجیه پیدا می کند. اصلاح طلبان تجدیدنظرطلب برای چرخش نرم در عرصه سیاسی و جامه عمل پوشاندن بر امیال و آرزوهای خود نیاز به نقش مکمل دارند تا هم در اردوگاه اصلاحات صدای غالب باشند و هم در جامعه باورپذیرتر شوند. آنها می خواهند به گونه ای عمل کنند تا زوایای رادیکالی طراحی‌های پایداری ها بیرون نزد و پایداری ها نیز به شکلی در مقام ادای دین برآیند که عبور این گروه اصلاح طلبان، از اعتدال منطقی به نظر برسد.
اما سخن صادق زیباکلام می تواند حواس آنها را به یک اصل غیرقابل انکار جلب کند. زیباکلام معتقد است «مردم اسباب بازی اصلاح طلبان نیستند که یک روز از آنها بخواهند پای صندوق بیایند و بعد هم وقتی مقداری ناملایمات می شود بگویند به ما مربوط نیست. بد و خوب عملکرد آقای روحانی به پای اصلاح طلبان نوشته می شود. چه آقای روحانی ایران را گلستان کند و چه جهنم. اصلاح طلبان در آن شریک هستند بنابراین به جای آنکه زرنگی کنند. باید مسئولیت قبول کنند و همچنان استوار پشت روحانی باشند».
گرچه انشقاق یا ریزش در فراکسیون امید هنوز در کلام است و به شکل فیزیکی این فراکسیون مجموعه مستقل و موازی دیگری را در کنار خود احساس نمی کند اما اگر روزی واقعیت پیدا کند، دست اصلاح طلبان در انتخابات مجلس آینده بیش از پیش خالی می شود بنابراین نقش محمدرضا عارف در رفع این چالش و بحران تشکیلاتی بسیار مهم و کلیدی است، باید منتظر بود و دید آیا او همچنان از پاسخگویی به انتظارات هم اردوگاهی های خود عاجز خواهد ماند یا آنکه با تدابیر تاکتیکی از خود توانمندی مدیریت نشان داده و ورق را بر می گرداند.
خبرآنلاین
