آیا درخواست شفاعت از غیر خدا شرک است؟
[ads1]
آیا درخواست شفاعت از غیر خدا شرک است؟
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیون به علت ظاهر نگری و جمود فکری که دارند، بسیاری از دستورات دینی را با هوای نفس خود تفسیر می‌کنند. از جمله این تفسیر به رای‌ها، مساله شفاعت است. چرا که این فرقه منحرف اعتقاد دارند طلب شفاعت از غیر خدا شرک است.
شیخ «سلیمان بن لحمان» یکی از وهابیون در کتاب «الهدیه السنیه» چنین مىگوید: «کتاب و سنّت گواهى مىدهند بر این‌که هر کس فرشتگان و انبیا یا ابن عباس و ابوطالب و امثال آنان را به‌خاطر این‌که مقرّب درگاه الهى هستند واسطه میان خود و خدا قرار دهد تا در پیشگاه خدا براى او شفاعت کنند، همان‌طور که در نزد سلاطین شفاعت مىکنند، چنین کسانى کافر و مشرکند و خون و مال آن‌ها مباح است، اگر چه «أشهدُ أنْ لا إلهَ إلّااللّه وَ أشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللّهِ» بگویند و اگر چه نماز بخوانند و روزه بگیرند!»[۱] همان‌طور که می‌بینید سلیمان قائل است که شفاعت اولیای خدا شرک محسوب می‌شود.
و اما در رد این سخن باید گفت که: آیاتی وجود دارد که به‌طور مطلق بحث شفاعت را نفی کرده‌اند؛ مانند این آیه: «وَاتَّقُواْ یَوْمًا لَّا تجَزِى نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَیْا وَ لَا یُقْبَلُ مِنهْا شَفَاعَهٌ.[بقره/۴۸] بپرهیزید از روزى که احدى به‌جاى دیگرى جزاء داده نمی‌شود، و از او شفاعتى پذیرفته نیست، و از او عوضى گرفته نمی‌شود، و هیچ کس از ناحیه کسى یارى نمىگردد.»
اما آیات دیگری هم است که شفاعت را برای غیر خدا ثابت می‌کند. درباره این دسته از آیات باید گفت که: شفاعت طلبیدن از دیگرى در صورتى‌که خداوند اذن شفاعت کردن به وى نداده باشد، جایز و روا نیست و اما اگر خداوند براى کسى اذن شفاعت بدهد، طلب شفاعت از چنین فردى خضوع و اظهار نیاز به درگاه خود پروردگار است و این شفاعت خواستن اظهار بندگى و کوچکى در پیشگاه خود اوست.
از آیات قرآن مجید استفاده مىشود که خداوند، چنین رخصت و اجازهاى را به بعضى از بندگانش داده و آن‌ها را درباره شفاعت نمودن مأذون فرموده است، خداوند این حقیقت را در قرآن چنین آورده است: «لا یَمْلِکُونَ الشَّفاعَهَ إِلَّا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً.[مریم/۸۷] آنان هرگز مالک شفاعت نیستند مگر کسى‌که نزد خداوند رحمان عهد و پیمانى دارد.»
در آیه دیگر می‌خوانیم که: «یَوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَهُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ.[طه/۱۰۹] در آن روز شفاعت هیچکس سودى نمىبخشد جز کسى‌که خداوند رحمان به او اجازه داده است و به گفتار او راضى است.
شفاعت بى‌قید و شرط نیست، بلکه مشروط به اذن و رضاى خدا است، و از آن‌جا که اذن و رضاى او بى‌حساب نیست باید رابطهاى میان انسان و او باشد تا اجازه شفاعت او را به مقربان درگاهش بدهد، و این‌جاست که امید شفاعت به‌صورت یک مکتب تربیتى براى انسان درمىآید، و مانع از گسستن تمام پیوندهاى او با خدا مىشود.
پی‌نوشت:
[۱]. آیت الله مکارم، پیدایش مذاهب، مدرسه الامام على بن ابى‌طالب(ع)، قم، ۱۳۸۴ ه. ش، ص۱۷۳. (الهدیه السنیه، ص ۶۶، بنا به نقل البراهین الجلیه، ص ۸۳
[ads2]
