از فردوسی پور تا کی روشی پور!
از فردوسی پور تا کی روشی پور!
مخالفان عادل فردوسی پور و آنانی که سالهاست اتهام باند بازی را به او می زنند، اگر کلاهشان را قاضی کنند و فقط گزارشهای جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه را معیار قرار دهند، قطعا نمی توانند به فاصله نجومی او با بقیه همکارانش اعتراف نکنند. تماشای یک ماه مسابقه فوتبال بین بهترین تیم های دنیا یک بستر عالی برای ظرفیت سنجی و سنجش عیار گزارشگران صدا و سیما بود. گردهمایی گزارشگران صدا و سیما در این تایم فرصت مقایسه ای را ایجاد کرد تا وزن هر یک بخوبی مشخص شود. بویژه آنکه مدیران تلویزیون یکی- دو نفر را هم همان ابتدا فیلتر کرده بودند تا بهترین مهره هایشان بازیها را گزارش کنند. با این حال همچنان اغلب گزارشها سرد، یکنواخت، ماشینی، بی حس و حال و عاری از خلاقیت بودند. معدود عبارت، توصیف و اصطلاح بکر و نوآورانه ای بود که در جریان گزارشها شنیده شد. نوعی تلاش یا رقابت برای انجام وظیفه بدون حاشیه سازی یا ایجاد جنجال از سوی گزارشگران بازیها برقرار بود تا همه چیز مطابق میل مدیران پیش رود. حتی در یکی – دو مورد که به انتقاد و طعنه زنی فردوسی پور در برنامه انجامید، محمدرضا احمدی که جای پایش را این روزها در تلویزیون محکم کرده هم ترجیح داد وارد بحث نشود و به لبخندهای بی روح اکتفا کند.
فردوسی پور مثل همیشه گزارشهایی تر و تازه ارائه داد و آن طنز آشنایش را باز هم چاشنی گزارشهایش کرد. او همان طور که مست کردن هواداران یکی از تیم های حذف شده را با ادبیاتی زیرکانه ناکارآمد وصف کرد، در بازی نخست ایران هم آنقدر جسور و نترس بود تا بدون توجه به احساسات غیرمنطقی ناسیونالیستی طرفداران فوتبال، با ادبیاتی واقعگرایانه به گزارش خود بپردازد. او در جریان عدم صدور اجازه حضور پویول در استودیوی برنامه اش هم هرچند از تراز یک مجری سرشناس و کاریزماتیک چند پله پایین آمد و قهر کرد، اما هراس از توبیخ های احتمالی هم منجر به آن نشد که روی آنتن بی خیال گله گزاری شود.
یکشنبه شب گذشته هم او در پایان پخش تصاویر فینال جام جهانی و گشاده دستی تلویزیون در نمایش نماهای در آغوش گرفتن مدال گیرندگان از سوی رییس جمهور مونث کرواسی، از رسانه متبوعش تشکر کرد تا ثابت شود که طرفین در قضیه اختلافات قبلی، دست کم در ظاهر امر از مواضع خود کوتاه آمده اند.
طرح همین تشکر صادقانه هم بود که موجب شد انتشار نامه خداحافظی او از صدا و سیما چندان قابل باور و اتکا نباشد. نامه ای که دیروز از سوی منبعی ناشناس سر از فضای مجازی درآورد و دست به دست شد، اما روابط عمومی شبکه سه آنرا تکذیب کرد.
در این نامه آمده:«با سلام و عرض ادب خدمت همه ملت عزیز ایران به ویژه فوتبال دوستان عزیز که در همه این سالها به بنده لطف و عنایت ویژه داشتند.این نامه دردناک ترین متنی است که در تمام زندگی خود به قلم برده ام چرا که در مورد معشوقه خود یعنی فوتبال است.در همه این سالها سعی من بر این بوده است که بتوانم لحظات زیباتری را در زندگی شما ایجاد کنم.تمامی این سالها در تمام برنامه ها تلاش کرده ام که نام عادل زینت بخش برنامه هایم باشد.اکنون احساس من بر این است که نیاز به مصالحه با ارزش ها و اصول هایم مرا در شرایط سختی قرار داده است و مرا مصمم به تصمیمی همچون نوشیدن زهری در جام بلورین کرده است.میخواهم از همه شما مردم قدرشناس ایران و صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران که در این مدت به بنده اجازه خدمت رسانی عطا نمودند تشکر کنم.همچنین از تمامی عوامل برنامه ۲۰۱۸ و مردم عزیز ایران بخاطر فاجعه اسف بار عدم حضور کارلوس پویول فوتبالیست محبوب اسپانیا در برنامه عذرخواهی میکنم و امیدوارم کارلوس عذرخواهی مرا پذیرا باشد.و آخرین صحبت من تشکر از عوامل بسیار سختکوش برنامه نود و ۱۲۰ است که مردم در همه حال نسبت به بنده لطف و عنایت ویژه داشتند.دست همه مردم ایران را می بوسم.با سپاس عادل فردوسی پور.۲۴ تیرماه ۱۳۹۷».
جدا از ادبیات نازل نامه، اشتباه های نگارشی و استفاده از افعالی که تنها از سوی افراد کم سواد به کار می رود، نامه مذکور حتی بدون تکذیب هم با هیچ وصله ای به فردوسی پور نمی چسبید.
فردوسی پور اگر کتاب می نویسد و ترجمه می کند، حتما می داند «اصول» جمع «اصل» است و «اصول هایم» یک ترکیب غلط من درآوردی را می سازد و یا «نمودند» فعل متروکی است که راهی در ادبیات امروز ندارد.ضمن اینکه لحن نامه هم منطبق بر زبان صراحت آمیز عادل نیست.
در هر حال فردوسی پور امروز با همه درست و غلطها و زیاد و کمهایش، یکی از وزنه های با اعتبار تلویزیونی است که سالهاست از ریزش تماشاگر رنج می برد.خیلی از مردم فوتبال دوست به او علاقه دارند. حرفها و ادعاهایش حالا دیگر برای خیلی ها حکم سند را دارد و درجا آنها را می پذیرند و بهشان استناد می کنند. در کنار کسانی که کی روشی پور می خوانندش و می گویند حاضر به تحمل او و برنامه اش نیستند، خیلی از چهره ها صرفا به اعتبار او پا به جام جم می گذارند.
فردوسی پور اگر حتی گاه نظرات شخصی اش را هم به بیننده و مهمانش حقنه می کند،دست کم خیال مان راحت است که او با کسی «تبانی» و «زد و بند» نکرده و طبق عادت اصرار به درستی بیشتر فرضیه ها و ایده هایش دارد. او باج به کسی نمی دهد و کمتر زیر بار حرف زور می رود. چیزی که خیلی از ما برای انجام آن جرات و جسارت لازم را نداریم و یا در آرزویش تلاش می کنیم.
فروسی پور هنوز پخته پخته نشده و اصولا راهی که در آن قدم گذاشته تا سالهای سال برایش تجربه های جدید به همراه خواه داشت. کار رسانه در اصل همین هم هست. انتظار اینکه او امروز بعد از حدود دو دهه برنامه سازی یک آدم کاملا ششدانگ و بدون نقص باشد،کمی زیاده خواهی و بی انصافی است. او هم اشتباه دارد و گاه به ترکستان می رود، ولی همه می دانیم که کارش را خوب بلد است. جذابیت را در حوزه کاری و برنامه سازی، دست کم تا آنجا که زورش برسد و تیغش بِبُرد، فدای اولویتهای مادی نمی کند و چشم به عدالت دارد.
توقع زیادی نیست اگر در عین اینکه از او چشم انتظار رفع اشکالاتش و پیشرفت بیشتر داشته باشیم، از مدیران بالادستی اش هم بخواهیم تا بیشتر با او مدارا کنند و تندروی های هر از گاهش را به پای خصوصیت آدمهای موفقی کنند که قواعد تکراری و بی قواره، فقط دست و پایشان را می بندد.
بانی فیلم
