متن ادبی در مورد ناشنوایان
متن ادبی در مورد ناشنوایان
متن ادبی در مورد ناشنوایان
در اهمیت حس شنوایی، این گفته هِلِن کِلِر، گویاتر از هر سخنی است.
او که با وجود نابینایی و ناشنوایی، یکی از موفق ترین افراد استثنایی است، می گوید:
اگر این فرصت به من داده می شد که یکی از دو حس خود را بازیابم، ترجیح می دادم نابینا بمانم، ولی بشنوم.
اگر از نعمت شنوایی محروم باشیم، هرچند آموختن برای ما ناممکن نمی شود، ولی بسیار دشوار است. پس توجه به این نعمت بزرگ الهی که یکی از راه های بسیار مهم آموختن و فهمیدن است، حالت سپاس را پیش می آورد و تصور نبود آن کافی است تا به ارزش آن پی ببریم. به همین دلیل باید بیش از پیش روز جهانی ناشنوایان را مباکر دانست و به هم دیگر آن را تبریک گفت و ما هم به نوبه خود به تمام انسان ها این روز ناشنوایان را تبریک عرض می نمائیم
جملات زیبا در مورد ناشنوایان
خنده هایتان بی صداست. آهنگ کلامتان به افق هامی رسد و در دنیای خود، پر ازهیجان و صدا، سخن می رانید، درحالی که ما نزدیکترین گوش به شما هیچ نمی شنویم. فریاد می زنید فریاد شادی، ولی در دنیای خودتان ودر طبیعت و دنیای ما جز حرکات پراحساس چیزی نمی گنجد که با حس شنوائیمان آن را بشنویم. کلام بیجان دارید، ولی در دنیای سکوتتان پر از احساس جانفزاست. از لطافت شنیدن محرومید، ولی با تحرک و احساس آن بیشتر آشنائید. در گذر زمان غرق می شوید و در دنیای سکوت خویش عمق محبت را لمس می کنید. عشق به هستی در اعماق نگاهتان متبلور است. صداقت و راستی که شاید آرزوی فریاد آن را دارید در ضربان حیاتتان می تپد و شما می شنوید، نه با حس شنوائیتان، بلکه با تمام وجودتان و شما بهتر می دانید، تشکر از خدا یعنی چه؟
تبریک به ناشنوایان
سکوت و سکوت ، همه آن صدایی است که شما ناشنوایان با خود حمل می کنید و صدای بر نمی آورید و باز هم تلاش می کنید. ناشنوایی شما درد نیست نعمت است.
چون همه صدا های جهان و حرف های جهان خوب نیستند بلکه برخی ما را در گرداب غم و اندوه گرفتار می کنند. پس شاید این نداشتن ها نعمتی است که باید قدر آن را دانست. پس به خود ببالید که خداوند شما را برگزیده است.
روز جهانی ناشنوایان را به شما ناشنوایان و بزرگان تهنیت و تبریک عرض می نمایم
روز جهانی ناشنوایان
در باغچه زندگی نشسته بود و با دستان کوچکش چیزی می کاشت. نگاهش کردم، حس اعتمادش با نگاهم برانگیخته شد و با چشمان معصومانه اش فهمید چه می پرسم. گفت: ستاره می کارم. دوباره نگاهش کردم، پاسخ داد: میوه های ستاره ام، خورشید خواهد شد. حس غریبی به من دست داد.
چرا خورشید؟ لبخندی زد و باز با همان نگاه پاسخ داد: تمام هستی با آب، خاک و خورشید پیوندی زندگی بخش دارد. گل ها با خورشید برمی خیزند. پرسیدم: پرندگان؟ پاسخ داد: پرواز زیباست، من آواز آنها را حس می کنم. … و انسان؟ به زمین نگاه کرد و این بار با انگشتان اشاره زبان گشود: ما که می خواستیم زمین را آماده مهربانی کنیم، افسوس که خود نامهربان بودیم.
آری، او ناشنوا بود و برای ایجاد رابطه، از دست هایش استفاده می کرد. همان گونه که تاریخ انسان اندیشه ورز، رابطه ای ناگسستنی با دست های انسان دارد.
دل نوشته ناشنوایان
خدایا من ناشنوایم. من نغمه ی زیبای بلبلی را نشنیده ام ولی از نازگل فهمیده ام که بلبل می خواند.
من صدای شرشر آب را نشینده ام ولی از طراوت گل ها فهمیده ام که آب می خواند.
من صدای اذان را نشنیده ام ولی از رکوع و سجود مردمان فهمیده ام که موذن می خواند.پس من صداها را نشنیده ام ولی دیده ام. تو برعکسی خدای من؛ من صدایت را شنیده ام که مدام در گوشم می خواند که همیشه بنده های خوبم را می آزمایم، تلاش کن از آزمون سربلند در آیی.
نمی دانم چه حکمتی است که من هم صدای تو را می شنوم و هم تو را می بینم در حالی که صداهای دیگر را نمی شنوم.
خدایا مرا بیاموز که با زبان اشاره ام به مردمان بفهمانم که من نیز چون شمایم. اگرچه زبان ظاهر و شنوایی ظاهر ندارم اما در باطن شنوایم و در باطن سخن عشق حق می گویم. با زبان اشاره ی عشق می گویمت که من و امثال من را از ورطه ی ترحم دیگران برهانی.
تا تو هستی و من هستم نیازی به ترحم دیگرانم نیست.
گردآوری:بخش سرگرمی بیتوته
