علاج سوء ظن در میان زوجین
سوء ظن
یک انسان عاقل باید مسائلى را که سبب بدگمانى مردم می شود، از آن اجتناب کند.
الف) قرار گرفتن در جایگاه تهمت: گاهى بعضى از افراد خود را در معرض گمان بد مردم قرار مى دهند؛ یعنى کارهایى مى کنند که هر کسى مشاهده کند، درباره آنان گمان بد مىکند. این کارها از نظر اسلام، مجاز نیست؛ زیرا در چنین صورتى، انسان با اراده خود، گمان بد دیگران را متوجه خود ساخته و مقدمات آن را فراهم نموده است.
امیر مؤمنان (ع) می فرماید: هر کس به جاهاى بد، وارد شود، متهم مى شود. کسى که خود را در معرض تهمت قرار دهد، پس ملامت نکند کسى را که به او گمان بد برده است. [بحار الأنوار، ج ۷۵، ص ۹۳٫]
روایت شده است که روزى رسول خدا (ص) با همسر خود، صفیه، دختر «حى بن اخطب» مشغول حرف زدن بود، مردى از انصار از آن جا عبور مىکرد. رسول خدا (ص) او را صدا زد و فرمود: اى فلانى! این زن، همسرم صفیه است (یعنى مبادا گمان بد به ذهنت خطور کند).
مرد انصارى گفت: اى رسول خدا! مگر ما جز گمان خوب، تصور دیگرى نسبت به شما مىتوانیم داشته باشیم؟ حضرت فرمود: شیطان، همانند خون در بدن فرزند آدم جریان دارد و من ترسیدم بر تو وارد شود (یعنى نسبت به من سوء ظن پیدا کنى). [نراقی، ملا مهدی، جامع السعادات، ج ۱، ص ۳۱۹٫]
ب) همنشینى با اشرار: به طور معمول، انسان هاى بدکردار و شرور، نسبت به صالحان و درستکاران ساکت نیستند، بلکه مى کوشند از آنان عیب جویی کنند و اگر ضعف کوچکى در آنان بیابند آن را بزرگ کنند و اگر نقطه ضعفى ندیدند برایشان بتراشند.
همنشینى با چنین افرادى سبب مى شود انسان به افراد شایسته بدبین شود و رفتار و تفکرات آنان واژگونه تفسیر و تحلیل گردد و کار نیک آنان زشت جلوه کند.
امیر مؤمنان (ع) مى فرماید: همنشینى با افراد بد، بدگمانى به خوبان را در پی دارد.(بحار الأنوار، ج ۷۱، ص ۱۹۱)
منبع: islamquest.net
