اهمیت شاد بودن در اسلام
اهمیت شادی در اسلام
یکی از تمایلات و استعدادهای درونی انسان میل و نیاز به سرور، بهجت و لذت در زندگی است. اضطراب‌های فکری و تنش‌های روانی از مشکلات جدی انسان عصر تکنولوژی و ارتباطات است که منجر به کاهش احساس شادی در وی شده است.
علی علیه‌السلام در نهج‌البلاغه می‌فرماید: «مؤمن کسی است که خوشحالی و سرور او در صورتش نمایان است و غم و اندوهش در دل مکتوم.» (نهج البلاغه قصار ۳۳۹)
از این کلام گهربار دانسته می‌شود که شادی و غم در همه انسان‌ها وجود دارد، اما مؤمن باید آن را در رفتار خود ظاهر ساخته و غم و اندوه را از ظاهر خود بزداید.
همچنین شاد کردن و خوشحال ساختن دیگران، یکی از فضایل بزرگ اخلاقی شمرده شده است. در حدیثی از امام موسی کاظم علیه‌السلام درباره شاد ساختن دیگران آمده است: «خدا را در زیر عرش او سایبانی است که ساکن نمی‌شود در آن مگر کسی که به برادرش نیکی کند یا غمی را از دل او بزداید یا در دل او سرور و شادی بیافریند.» تذکره الخواص، ۴۳۶٫
کسی که شاد نیست، نمی تواند جامعه را آن طور که باید کنترل کند، نمی تواند مردم را شاد کند و لبخند به لب مردم بیاورد.
