چه لزومی دارد آخرتی باشد؟

۵۵۵۵۵

چه لزومی دارد آخرتی باشد؟

آیا اعتقاد به آخرت فایده ای هم دارد؟
معتقدین به آخرت و منکرین آن، چه تفاوت هایی در زندگی با هم دارند؟

از رهاوردهاى ناخوشایند زندگى ماشینى و دنیا پرستى افراطى، اضطراب و نگرانى و تلاطم روحى و روانى است. بشر متمدن امروز، گرچه به رفاه مادى و لذت‏ هاى جسمى رسیده است ولى دچار چنان بحران‏ ها و بیمارى‏ هاى روحى و روانى شده که با بن‏ بست فکرى و ناامیدى فزاینده ‏اى دست به گریبان است، و حاصل آن خودکشى، جنون و …مى ‏باشد.

تنها راه رهایى از این فشارهاى روحى و بیمارى‏ هاى کشنده به اعتراف روانشناسان غربى و شرقى، ایمان به خدا، دین‏ دارى و ایجاد پیوند معنوى با پروردگار یکتا، دعا و راز دل‏گفتن با آن ذات پاک در خلوت‏گاه ‏هاى عبادت و بندگى است. چه این که به گواهى قرآن کریم، تنها یاد خدا و دعا و راز و نیاز با اوست که دل‏هاى بیمار را درمان و روح متلاطم را آرامش مى‏ بخشد.

الَّذینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ الا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ. رعد/۲۸٫ آنها کسانى هستند که ایمان آورده ‏اند، و دلهایشان به یاد خدا مطمئن (و آرام) است؛ آگاه باشید، تنها با یاد خدا دلها آرامش مى‏ یابد.

به بیان دیگر:

اعتقاد به زندگى پس از مرگ نه تنها در تهذیب نفوس و اخلاص قلوب و پرورش اخلاق و پاکى اعمال مؤثّر است، بلکه در بهبود حال انسان در همین زندگى دنیا نیز اثر عمیقى دارد.

مى ‏دانیم مهمترین چیزى که انسان از آن رنج مى‏ برد، و شربت زندگى را در کام او ناگوار مى‏ سازد، و اعصاب او را درهم مى‏ کوبد، انواع نگرانى‏ هاست که زندگى آدمى را احاطه کرده.

نگرانى از گذشته و فرصت‏هاى از دست رفته و زیان‏ هایى که دامنگیر انسان شده.
نگرانى از آینده و پایان زندگى و از دست دادن دوستان و بستگان و فرزندان و اموال و ثروت‏ ها و قواى جسم و جان.
و نگرانى از حوادث گوناگون پیش‏بینى نشده که همچون طوفانى آرامش زندگى را برهم مى‏ زند.

انسانى که زندگى دنیا براى او هدف است و به آخرت ایمان ندارد، در زندگى احساس پوچى و بى‏ هدفى مى‏ کند؛ از همین رو ناکامى‏ ها، سختى‏ ها، مصیبت‏ ها، ترس از مرگ و نابودى، نبودِ پناهگاه مطمئن، نگرانى از گذشته و فرصت‏هاى از دست رفته و وحشت از آینده، آرامش روحى و روانى‏اش را سلب مى ‏کند. این معضلى است که امروزه توجه روان‏کاوان جهان را به خود جلب کرده است.

در حالى که انسان معتقد به آخرت، جهان آخرت را هدف و مقصد جاودانى و دنیا را گذرگاه و معبر و همه مظاهر آن را وسیله ‏اى براى رسیدن به آن هدف مى ‏داند و به همین سبب، ناکامى‏ هاى‏ دنیا او را ملول و افسرده نکرده، مشکلات و مصائب را به امید اجر و پاداش اخروى تحمّل مى‏ کند و از مرگ- که انتقال از نشئه ‏اى به سرخوشىِ دیگر است- هراسى ندارد. چنین انسانى، با ایمانى که به خدا و آخرت دارد از آرامش برخوردار است؛ یعنى نه ترس از آینده دارد و نه اندوهى از گذشته:

«… مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» (مائده، آیه ۶۹)؛ هرکس به خدا و روز بازپسین ایمان آورد و کار نیکو کند، پس نه بیمى برایشان است و نه اندوهگین خواهند شد.

«… مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» (بقره،/ ۶۲)هرکس به خدا و روز بازپسین ایمان داشت و کار شایسته کرد، پس اجرشان را پیش پروردگارشان خواهند داشت، نه بیمى بر آنان است و نه اندوهناک خواهند شد.

دکتر الکسیس کارل، دانشمند بزرگ فرانسوى مى‏ گوید:
در سکوت این پناهگاه ‏ها (مکان‏هاى عبادت و نیایش) انسان مى‏ تواند در حالى که اندیشه به سوى خدا در پرواز است، عضلات و اعضایش را آرامش بخشد، روحش را سبکبار کند و نیروى سنجش و تشخیص خویش را جلا دهد و قدرت تحمل زندگىِ دشوارى که تمدن جدید بر دوش او بار کرده و به زانویش درآورده است، به‏ دست آورد. اجتماعاتى که احتیاج به نیایش را در خود کشته‏ اند به طور معمول از فساد و زوال مصون نخواهند بود.(۱)

ویلیام جیمز (روان‏کاو مشهور آمریکایى) نیز مى‏ نویسد:
هزاران هزار مؤمنِ به خدا به خوبى حس کرده ‏اند که خداوند همیشه با آنهاست. شب و روز، در خانه و بیرون از آن. هرگاه این طور خدا را با خود بدانیم، چشمه فیاض لایزالى از آرامش و صفاى قلب در خود ایجاد کرده ‏ایم، که هیچ سیلاب غمى و یا هجوم وحشت و بیمى در آن اثر ندارد.(۲)

منابع:
۱-نیایش، ص ۲۷، ص ۵۰ و ۵۷، به نقل از عبادت در اسلام، صادقى اردستانى، ص ۹۴ و ۱۰۰، انتشارات خزر، تهران.
۲- دین و روان، ترجمه مهدى قائنى، ص ۱۶۶- ۱۶۷، انتشارات دارالفکر، قم.

کلیپ سرا وب‌سایت

نظرات بسته شده است.